Η κρίση και οι... εξαιρέσεις
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 12/01/2012, 13:02
Η διαφορά μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στο θέμα των επικείμενων περικοπών σε μισθούς και προνόμια είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορείς να ζητάς τις ίδιες θυσίες από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, όταν τόσα χρόνια δεν απολάμβαναν κανένα από τα προνόμια των δημοσίων.
Στην περίπτωση της εκπαίδευσης όμως, η εξίσωση αλλάζει. Και εισέρχεται στο παιχνίδι ο παράγοντας της «εξαίρεσης». Οταν έχεις βέβαια μια αξιόπιστη κυβέρνηση, όπως αυτή που θα έπρεπε να είχαμε όταν ξεκίνησε η μεγάλη αυτή κρίση πριν από δυόμιση χρόνια, η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεσαι να πεις «εξαιρέστε εμένα, αφήστε μόνο τους άλλους να πληρώσουν».
Και δυσκολεύεσαι να το πεις, ακόμη και αν έχεις το χειρότερο χαρακτηριστικό της φυλής, που συμπυκνώνεται στη φράση «να είμαι εγώ καλά, και οι άλλοι ας χαθούν…».
Ωστόσο η κρίση αυτή πλήττει τους πάντες. Και οι «εξαιρέσεις» δεν νοούνται σε περιόδους τέτοιων καταστροφών.
Κάνω αυτές τις σκέψεις εξ αφορμής του αιτήματος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο των συναδέλφων τους που εργάζονται στα δημόσια σχολεία. Ολα τα προηγούμενα χρόνια ωστόσο, μάχονταν με μανία για να έχουν όλα τα προνόμια των δημοσίων, να μην απολύονται, να δουλεύουν με αξιοπρεπείς όρους στον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης (αίτημα απολύτως λογικό και υπερασπίσιμο).
Ολη την εκστρατεία που έχουν ξεκινήσει όμως τώρα για να αποχωρήσουν ξαφνικά από την «κοινή οδό» με τους εκπαιδευτικούς του δημοσίου και να διατηρήσουν ακέραιους τους μισθούς τους, θέλω, αλλά δεν μπορώ να την καταλάβω.
Οπως γενικά δεν καταλαβαίνω την έννοια της «εξαίρεσης» σε περιόδους μεγάλων κρίσεων… Και δυστυχώς, η διαπίστωση αυτή, μπορεί να έχει πολλούς αποδέκτες.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=438435&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου